Hemelwieg voor een klein afscheid

van een GROOT wonder

Mijn naam is Nathalie, Hemelwieg wordt door mij met de hand gemaakt uit naam van Madelief en Sophie. De tweeling die wij moeten missen. Het hele verhaal lees je onderaan deze pagina. Het is mijn missie geworden om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen weten dat er een afscheidswiegje is van vilt waarin de wateropbaring gebruikt kan worden.

Dit maak ik met veel liefde en aandacht. Voor de ouders die een verliesgeboorte meemaken en hiermee een beter begin maken met het rouwproces. Hier zit geen tijd aan, dat is voor iedereen verschillend.

De wateropbaring met Hemelwiegdeken hoort thuis in alle ziekenhuizen. Zodat alle ouders die dit meemaken hier gebruik van kunnen maken, en op deze manier langer over het afscheid kunnen doen. Dit hoort ook bij mijn missie.

Mijn missie is mijn passie

Laat mij weten

Wat je wens is

Een hemelwieg is gemaakt voor kindjes die zijn overleden in de baarmoeder, om ook voor deze kindjes een mooi afscheid te verzorgen. Het is een hele moeilijke tijd, en dan wil je je kindje nog even bij je houden, een paar dagen voordat het afscheid komt.

Deze periode wordt langer mogelijk met de wateropbaring {watermethode}, tot wel 5 dagen.

Voor baby's die zijn overleden net na de geboorte is er een hemelwade.

Vanuit de moederschoot

Een zachte hemelwieg

 Wateropbaring, De watermethode is een opbaringsvorm,

Door het kindje in het water te leggen krijgt het een zacht roze kleur. Het is heel kwetsbaar en zo wordt het beschermd. Er kunnen mooie foto's gemaakt worden, en je kan je kleine baby er even uithalen om in je hand houden. Je gebruikt hiervoor gewoon kraanwater en kan dit regelmatig verversen. Koel houden gaat door onder het waterwiegje een klein koelelement te leggen.

De waterwiegjes kun je afsluiten met een dekseltje, die er thuis weer af kan. Het is een waterwiegje om te gebruiken in de hemelwieg. Wateropbaring genoemd, het kindje gaat terug in het water, als in het vruchtwater in de baarmoeder. 

Wateropbaring voor kindjes van 16 , 20, 24, 32 en 40 weken

Het toedekken van het kindje

tijdens de wateropbaring

Deze wateropbaring is er voor kindjes die te vroeg worden geboren.

Deze kan niet gebruikt worden in de Hemelwieg. Maar Nathalie heeft iets nieuws ontwikkeld. Een Hemelwiegdeken , deze wordt om de wateropbaring heen gevouwen, waarna er ook een klep over het water heen sluit. Na het sluiten heeft het het uiterlijk van een Hemelwieg.

Het toedekken van het kindje. Deze heb ik ontwikkeld voor het ziekenhuis. Als de moeder gaat slapen en zichzelf toedekt, Kan zij of de verpleegkundige ook haar kindje toedekken. Dit geeft een warm gevoel. 

Deze wateropbaring is er voor kindjes tot 16 weken bij geboorte, van 16 tot 20 weken bij geboorte, van 20 tot 24 weken bij geboorte, 24 tot 32 weken en voor 40 weken bij geboorte. 

Het blijft in het ziekenhuis en is vaker te gebruiken. Hier afgebeeld met vlinders, maar in vele varianten en kleuren te maken. Ook zijn er bijpassende Hemelwiegen voor het afscheid.

Deze wateropbaring kan ook gekocht worden door ouders om thuis gebruik te maken van de wateropbaring.

Foto's gemaakt door Patricia Petrick Fotografie

Verschillende

mogelijkheden

Ons verhaal gaat terug naar 10 juli 1996, mijn eerste zwangerschap. Zo bijzonder, zo gelukkig.

Zwanger onder begeleiding van de gynaecoloog met hormonen in pil vorm. Ziek, ziek en nog eens ziek tijdens het slikken ervan. In de gaten houden wanneer de eisprong er was en hup naar het ziekenhuis voor nog een prik in mijn bil.

Dat heb je er allemaal voor over, want zwanger worden is wat je wilt. En na anderhalf jaar was het raak, zwanger, ik was zwanger. Nog altijd onder controle bij de gynaecoloog, alles is goed en elke keer dat ik kom wordt er een echo gemaakt. Ik voel me op en top zwanger.

Afgesproken met dertien weken laatste controle in het ziekenhuis en dan gewoon naar de verloskundige praktijk. Ik begon al lekker te groeien, best vroeg bij een eerste zwangerschap.

Met dertien weken mijn laatste afspraak in het ziekenhuis om te kijken hoe goed het ging. Er werd een echo bovenop mijn buik gemaakt, en vervolgens zegt hij plompverloren en zonder gevoel, oh 'ik zie niks' het zal wel niet goed zijn. Even inwendig kijken.

Het is een tweeling, de vruchtzakjes groeien wel maar je hebt een miskraam. En op dat moment kon hij nog net op tijd mijn flauwvallende man opvangen. We waren in shock en gingen zo ook naar huis.

Ik wou praten en mijn man ging fietsen in het bos om het te verwerken. Ik vertelde het aan een ieder die wou luisteren. Een paar dagen later heb ik een curettage ondergaan. Op dat moment was dat mijn gevoel. Dat dat voor mij het beste was. Ik was 14 weken zwanger. Curettage, wat een ellende, als de anesthesist het een abortus noemt en je naderhand op dezelfde afdeling ligt als de kersverse moeders met hun baby. Erg pijnlijk allemaal.

{nu ik ouder ben denk ik daar anders over, en wou dat ik dat toen had geweten, er toen al hemelwiegen waren, i.p.v. je kindjes achterlaten in het ziekenhuis, wat nu gewoon geen prettige gedachte is.}

Mijn al bestelde rieten wieg afbesteld, die ik zelf zou bekleden. Leeg, wat was ik leeg. Verdrietig, dikke tranen.

Lang heb ik me er niet de tijd voor gegeven. Voor uitgebreid rouwen had ik geen tijd. Weggestopt in een kamertje in mijn hoofd, ga je door. Want het enige wat je wilt is een baby.

Dus weer naar de gynaecoloog, toen het weer mocht. En weer anderhalf jaar later was ik zwanger. Een prachtige zwangerschap en een gezonde zoon. Geen wieg maar een ledikant. Een wieg zou ongeluk hebben gebracht volgens mijn man. Er zijn nog twee zonen geboren, de tweede spontaan binnen twee jaar en de derde heeft op toestemming gewacht, twee kinderen was goed. Maar mijn gevoel zei wat anders en na vijf jaar kwam ook hij spontaan ter wereld.

Toen voelde het compleet, ons gezin. En ja hoor, pas daarna kwam de tijd om het grote verlies van onze tweeling te verwerken. Ik doe dat vooral creatief. Ik heb ze geschilderd als engelen, ik heb ze gevilt en er ook een beeld van gemaakt.

Nu is mijn tweeling de inspiratie voor de hemelwieg en had ik er graag één voor ze gehad.

Mijn gevoel zegt me dat het meisjes waren en ik heb ze de namen Madelief en Sophie gegeven.